امواج رادیویی نشات گرفته از میلیاردها سال نوری دورتر دانشمندان را شگفت زده کرده، دانشمندان در پی حدس و گمان برای شناسایی منشاء این پدیده هستند، این امواج از سوی ET ها ارسال نشده است.

بیگ بنگ: یک تیم تحقیقاتی بین المللی،اعلام داشتند منابع زمینی چهار انفجار رادیویی پر قدرت ثبت کرده اند که از فاصله ای بسیار دور آمده ،این امواج از زمانی که جهان فقط نیمی از سن فعلی خود را داشته گسیل شده اند. انرژی بالای این انفجار نشان می دهد که این امواج از یک رویداد اخترفیزیکی بسیار عظیم سرچشمه می گیرد که شاید از ستاره های نوترونی یا سیاه چاله ها باشد.

رادیو تلسکوپ CSIRO ماده خام شکل‌دهنده نخستین ستارگان کهکشان را کشف کرد. به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این ماده خام زمانی شکل گرفت که کیهان فقط سه میلیارد سال عمر داشت و این میزان یک چهارم عمر حاضر آن گزارش شده است.

این موفقیت راه را برای مطالعه چگونگی شکل‌گیری نخستین ستارگان این کهکشان‌های اولیه هموار می‌کند.

یافته‌های جدید محققان انگلیسی نشان می‌دهد مریخ میلیاردها سال قبل از شکل‌گیری جو زمین احتمالا دارای جو غنی از اکسیژن بوده است
به گزارش ایسنا، محققان با بررسی شهاب‌سنگ‌های مریخی که با زمین برخورد کرده‌اند و مقایسه این اطلاعات با داده‌های جمع آوری شده توسط مریخ نورد روح (Spirit)‌ ناسا دریافته‌اند، احتمالا در حدود چهار میلیارد سال قبل سطح سیاره سرخ، تحت تأثیر اکسیژن قرار داشته است.

محققان ناسا با بررسی مجموعه‌ای از تصاویر راداری دریافته‌اند که سیارک 1998 QE2 که در حال نزدیک شدن به زمین است، از یک قمر یا شاید سیارک دیگری که در اطراف آن گردش کرده، برخوردار است.
این تصاویر روز پنج‌شنبه (9 خرداد) توسط یک آنتن 70 متری شبکه فضای عمیق در کالیفرنیا بدست آمده‌اند که در آن زمان، این سیارک در فاصله حدود شش میلیون کیلومتری از زمین قرار داشت. برآوردهای اولیه برای اندازه قمر این سیارک حدود 600 متر است. خود سیارک 1998 QE2 از قطر حدود 2.7 کیلومتری برخوردار بوده و دوره گردش آن کمتر از چهار ساعت است.
یافته‌های محققان نشان داده که 1998 QE2 یک سیارک دوتایی است؛ بدین معنی که از دو بخش تقریبا مساوی که اطراف مرکز جرم مشترک خود گردش می‌کنند، برخوردار است.
در میان جمعیت اجسام نزدیک زمین، تقریبا 16 درصد سیارکهایی که حدود 200 متر یا بزرگتر هستند، جزء سیستمهای دوتایی یا سه‌تایی محسوب می‌شوند.
این تصاویر همچنین چندین ویژگی تاریک سطحی را نمایش داده که نشان‌دهنده فرورفتگی‌های بزرگ است.
این سیارک صبح شنبه (11 خرداد) در ساعت 1:29 به وقت ایران در نزدیکترین جایگاه خود به زمین قرار گرفته که فاصله‌ای در حدود 5.8 میلیون کیلومتری یا 15 برابر فاصله زمین تا ماه است. این نزدیکترین جایگاهی است که یک سیارک در حداقل دو قرن آینده نسبت به زمین خواهد داشت.
سیارک 1998 QE2 در اوت 1998 توسط برنامه لاینیر موسسه فناوری ماساچوست کشف شد.

کنجکاو

اینجا دیگر آخر خط است... نفست را حبس کن و از 10 بشمار، به یک که برسی لرزشی شدید همه جا را در بر می‌گیرد و تو از زمین کنده خواهی شد.

 دانشمندان هلندی موفق به تصویربرداری از درون یک اتم برای نخستین بار شدند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این موفقیت می‌تواند به طراحی اشکال رادیکالی جدید ابزار الکترونیکی بینجامد و به درک دانشمندان از اساسی‌ترین بلوک‌های سازنده کمک کند.
در آزمایش‌های انجام‌شده، محققان از لیزر و میکروسکوپ برای رصد درون ذره هیدروژن، بهره بردند.

این سحابی متمایز یک تصویر خاص برای کتاب های ستاره شناسی است. در شاهکار جدید تلسکوپ فضایی هابل ساختارهای پیچیده سحابی حلقه یا M 57 که در تصاویر پیشین تفکیک نشده بودند به راحتی آشکار شد. با استفاده از تصویر جدید دانشمندان توانستند مدل سه بعدی این سحابی زیبا را خلق کنند. این سحابی تصویری از مرگ یک ستاره خورشید مانند است که در میان گرد و غبار ستاره ای حلقه زده است.

ستاره شناسان با کمک تلسکوپ پرتو ایکس سویفت ناسا یک ستاره ی نوترونی چرخان را دیده اند که سرعت چرخشش ناگهان کاهش یافت. این اولین بار است که کاهش سرعت در این نوع ستاره ها دیده شده است.
ستاره‌های نوترونی در حقیقت بقایای هستهٔ یک ستارهٔ بزرگ و پر جرم هستند که پس از اتمام سوختش بصورت ابرنواختر منفجر شده است. ستاره نوترونی ۱E ۲۲۵۹+۵۸۶ حدود ۱۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی ذات الکرسی واقع شده است و یکی از تقریبا ۲۰ ستاره نوترونی است که «مگنتار» خوانده می شوند.

اندازه‌گیری در حالت خلا کوانتومی کار دشواری است، چرا که انجام هر گونه اندازه‌گیری در ابعاد کوانتومی باعث تغییر حالت سیستم می‌شود. اما پژوهشگران انگلیسی به تازگی روشی را یافته‌اند که با کمک آن می‌توان حالت خلا یک سیستم کوانتومی را بدون تغییر این حالت مورد اندازه‌گیری قرار داد. اندازه‌گیری فضای خالی کار آسانی به نظر می‌رسد: کافی است یک آشکارساز را در این فضا قرار داده و ببینیم که هیچ‌چیزی را نشان نمی‌دهد. در مکانیک کوانتومی اوضاع کمی پیچیده‌تر است، چرا که فضای خالی واقعا خالی نیست و به طور کلی اندازه‌گیری یک حالت آن را برای اندازه‌گیری‌های بعدی از بین می‌برد. اما آن‌طور که دنیل اوی (Daniel Oi) و همکارانش از دانشگاه استراتکلاید (Strathclyde) انگلستان در مقاله خود در فیزیکال ریویو لترز پیشنهاد کرده‌اند، یک اتم منفرد می‌تواند حضور یا عدم حضور حالت خلا میدان فوتونی را بدون تغییر دادن این حالت نشان دهد.

تاکنون چنین پنداشته می‌شد که تنها سنگین‌ترین سیاه‌چاله‌ها می‌توانند به هنگامِ تشکیل‌شدن، انفجارهای پرتوی گاما تولید کنند و دیگر ستاره‌های میرنده که جرمِ کم‌تری دارند بدونِ هیچ‌گونه درخششی تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند. اما پژوهش‌گران دریافته‌اند که به هنگامِ رمبشِ ستاره‌های کم‌جرم‌تر که به ساختِ سیاه‌چاله‌هایی با جرمِ ستاره‌ای می‌انجامد نیز موجی کوبشی تولید می‌شود. برخوردِ این موجِ کوبشی با لایه‌های گازیِ پیرامونِ هسته‌ی ستاره به گسیلِ تابشی ضعیف اما همسان‌گرد منجر می‌شود که احتمالِ مشاهده‌ی آن بیش‌تر از انفجارهای پرتوی گاماست.
بنابر پژوهش‌های انجام شده در US می‌توان به کمکِ درخششِ کیهانی ویژه‌ای از تولدِ یک سیاه‌چاله باخبر شد. تاکنون چنین پنداشته می‌شد که به هنگامِ آغازِ فرآیندِ رمبشِ ستاره‌ها و ساختِ سیاه‌چاله‌ها، تنها سنگین‌ترین سیاه‌چاله‌ها می‌توانند انفجارهای پرتوی گاما تولید کنند، درحالی‌که دیگر ستاره‌های میرنده بدونِ هیچ‌گونه درخششی تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند، گویی در رخ‌دادی با نامِ «آنووا (unnova)» به یک‌باره از پهنه‌ی آسمانِ مرئی ناپدید می‌شوند. انفجارهای پرتوی گاما به صورتِ فورانِ پرتوهای باریکی از تابشِ الکترومغناطیسی، از دو قطبِ ستاره‌ی در حالِ رمبش به بیرون پرتاب می‌شوند. اما کارهای پژوهشیِ US نشان می‌دهند که آنووا (فرآیندی که در آن ستارگانی با جرمِ کم‌تر تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند) هم ممکن است درخششِ ویژه‌ی خود را داشته و به ستاره‌شناسان این امکان را بدهد که تولدِ سیاه‌چاله‌ای با جرمِ ستاره‌ای، و یا سیاه‌چاله‌هایی با جرمِ متوسط را نیز شاهد باشند.